Urogenitale klachten

Vaginale droogheid

Het urogenitaal syndroom van de menopauze is een aandoening waarbij urineverlies en vaginale droogheid  als gevolg van verlies van oestrogeen tijdens de overgang de meest voorkomende klachten zijn. Meer dan 50% van de vrouwen ervaart deze ongemakken, maar om verschillende redenen zoeken zij geen behandeling. De meest voorkomende vaginale klachten zijn een droog gevoel, jeuk, irritatie, afscheiding, een onaantrekkelijke geur, branderig gevoel en pijn bij het vrijen. Deze  klachten kunnen effect hebben op je relatie.

Het dunner worden van het vaginale slijmvlies wordt ook wel atrofie genoemd. Atrofie wordt veroorzaakt door de daling van het oestrogeengehalte.  Het dunne vaginale slijmvlies is kwetsbaar waardoor aanraking als pijnlijk kan worden ervaren en tevens zijn dunne slijmvliezen gevoeliger voor infecties. Dit laatste heeft te maken met een veranderende zuurgraad waardoor bacteriën meer kans hebben zich te vermeerderen.

Hierdoor kan abnormale afscheiding en een onaantrekkelijke geur ontstaan.

Behandeling vaginale droogheid

Hormonale behandeling vaginale droogheid

De meest effectieve behandeling van vaginale droogheid is lokale behandeling met oestrogeen producten die in de vorm van ovules (een soort vaginale zetpil) of crème in de vagina worden ingebracht en dan specifiek daar werkzaam zijn. Het effect en de veiligheid is uitgebreid bestudeerd op basis van publicaties: vaginale oestrogeen producten zijn veilig en werken beter dan niet hormonale producten. 

Niet hormonale behandeling vaginale droogheid

Voor vrouwen bij wie oestrogeen producten gecontra-indiceerd zijn (bijv. na borstkanker) of voor vrouwen die liever geen hormonen willen gebruiken, zijn vochtinbrengende crèmes en ovules die hyaluronzuur bevatten, een goed alternatief.

Een nieuwe behandeling met een Ospemifene (SERM) lijkt veel belovend. Momenteel loopt er nog een onderzoek naar de lange termijn effecten.

VidO_Silhouette_Vrouw_02_Zwart

Urineverlies tijdens de overgang

Urineverlies is een bekende klacht tijdens de overgang. Ongeveer de helft van alle vrouwen tussen de 40 en 75 jaar kan met de volgende plasproblemen te maken krijgen:

  • urineverlies bij inspanning
  • urineverlies door aandrang
  • urineverlies door een combinatie van beide
VidO_Silhouette_Vrouw_05_Roze

Urineverlies bij inspanning

Vrouwen vinden onwillekeurig (dus niet te beheersen) urineverlies één van de meest gênante klachten. Op de leeftijd van 40 tot 60 jaar is er meestal sprake van onwillekeurig urineverlies door een inspanning (ook wel inspanningsincontinentie of stressincontinentie genoemd). Op het moment dat een vrouw moet lachen, moet hoesten of wat optilt, treedt er urineverlies op.

Door deze actie is er een drukverhoging in de buik. De afsluiting van het plaskanaaltje door de bekkenbodemspier is dan onvoldoende om de urine in de blaas te houden. In een rustsituatie is dat nog wel mogelijk.

Vooral langdurige bevallingen zijn een oorzakelijke factor bij het ontstaan van verslapte bekkenbodemspieren. Vrouwen die geen kinderen via de natuurlijke weg of in het geheel geen kinderen hebben gekregen, kunnen deze vorm van urineverlies ook krijgen.

Vrouwen spannen vaak hun bekkenbodemspieren aan om urineverlies te vermijden. Een verhoogde bekkenbodem-spierspanning kan leiden tot slecht uitplassen. Hierdoor ontstaan vrij gemakkelijk blaasontstekingen, waardoor de vrouw ook weer vaak ‘s nachts moet plassen (meer dan 1x) en pijn krijgt bij het vrijen.

Behandeling urineverlies bij inspanning

De behandeling bestaat uit fysiotherapie van de bekkenbodemspieren en/of een operatie waarbij een ondersteunend bandje onder de plasbuis kan worden geplaatst.

Urineverlies bij aandrang

Vrouwen boven de 60 jaar hebben vooral last van onwillekeurig urineverlies door een plotselinge of soms constante aandrang om te gaan plassen (aandrang incontinentie), soms wel meer dan 20 keer per dag. Wanneer een vrouw een heftige aandrang voelt om te plassen, moet ze direct naar een toilet, want anders is er urineverlies. Het is een onderdeel van wat wordt genoemd een ‘overactieve blaas’, waarbij naast de aandrang en het urineverlies ook nachtelijk urineverlies hoort.

De oorzaak is een verandering in de prikkeloverdracht van de vulling van de blaas naar de hersenen, waardoor onwillekeurige samentrekkingen van de blaasspier ontstaan. Door zo’n onwillekeurige samentrekking van de blaasspier wordt de urine uit de blaas geperst.

Behandeling urineverlies bij aandrang

De behandeling bestaat uit blaastrainingen onder leiding van een fysiotherapeut, eventueel wordt gebruik gemaakt van elektrostimulatie om abnormale blaasprikkels af te remmen. Er zijn medicijnen die eveneens tot doel hebben de prikkelbaarheid van de blaas af te remmen.

VidO_Silhouette_Vrouw_01_Wit

Een combinatie van urine-incontinentie bij inspanning en aandrang

Een combinatie van beide vormen van onwillekeurig urineverlies komt ook voor. Meestal wordt begonnen met de behandeling van aandrang-incontinentie.

VidO_Silhouette_Vrouw_04_Turquoise

Branderig gevoel bij het plassen

Door het wegvallen van de vrouwelijke (oestrogene) hormonen na de overgang wordt het slijmvlies van det plasbuis dunner. Daardoor kan een branderig gevoel bij het plassen ontstaan. Het wat dikker maken van het slijmvlies door een zwakwerkend hormoon kan de klachten verhelpen.

Blaasontstekingen

De plasbuis van een vrouw is ca. 2,4 cm lang, maar dat is voldoende om ervoor te zorgen dat bacteriën niet in de blaas komen. Wanneer de hormonen wegvallen, wordt het slijmvlies van de plasbuis dunner en neemt de spierspanning af, waardoor het voor bacteriën gemakkelijker is om in de blaas te komen en een blaasontsteking te veroorzaken. De infectie moet behandeld worden.

Vrouwen die vaak een blaasinfectie krijgen wordt geadviseerd een zwakwerkend oestrogeen-hormoon te gebruiken om het slijmvlies wat dikker te maken.

Vond je deze informatie interessant?

13